Jaką rolę pełni opóźniacz pary wodnej

Przegrody zewnętrzne budynków powinny spełniać dwie podstawowe funkcje:
– ochraniać budynek przed warunkami atmosferycznymi, w tym wodą opadową,
– pozwolić wypuścić wilgoć z budynku na zewnątrz.

Woda może dostać się do budynku w postaci cieczy, ciała stałego, pary oraz może zostać zaadsorbowana. Woda deszczowa jest przykładem cieczy. Lód jest przykładem ciała stałego. A para,, np. z wrzącego garnka jest przykładem pary wodnej. Dobrym przykładem adsorpcji jest sposób, w jaki mikropory tynku i ściany np. ze słomy mogą adsorbować wyjątkowo dużą ilość wody do / na materiale.

Ruchu wilgoci w budynku może być niekiedy trudny do zrozumienia. Jednym z problemów jest to, że w temacie tym występuje wiele terminów bliskoznacznych, takich jak: bariery powietrzne, bariery parowe, opóźniacze dyfuzji pary, materiały paroprzepuszczalne i nieprzepuszczalne. Uczestnikom procesu budowlanego często trudno się rozmawia bez używania tej samej terminologii, gdyż każdy pod danym określeniem może rozumieć co innego.

Najważniejsze określenia, które powinno się zrozumieć to:
– opóźniacz pary, którego funkcją jest opóźnienie ruch wody przez dyfuzję pary,
– bariera parowa (paroizolacja) której funkcją jest całkowite zatrzymanie pary wodnej.

Ale zanim przejdziemy do definiowania opóźniacza pary wodnej warto zapoznać się jak porusza się wilgoć.

     

Folie opóźniacza pary – zwykła i „inteligentna

Ruch powietrza

Wilgoć i para wodna przemieszczają się do i z domu na trzy podstawowe sposoby:
– z prądami powietrza;
– przez materiały na zasadzie dyfuzji,
– przez przenoszenie ciepła.

Z tych trzech sposobów ruch powietrza stanowi ponad 98% całego ruchu pary wodnej we wnętrzu budynku. Powietrze w naturalny sposób przemieszcza się z obszarów o wysokim ciśnieniu do obszarów o niskim ciśnieniu najłatwiejszą dostępną drogą – przeważnie przez dostępny otwór lub pęknięcie w obudowie budynku.

Przepływ wilgoci przez dyfuzję pary jest regulowany przez drugą zasadę termodynamiki, w której wilgoć przepływa dzięki gradientu stężenia i gradientu temperatury (od wysokiego do niskiego i od wyższej do niższej), co oznacza, że ​​w naszym klimacie wilgoć ma tendencję do przemieszczania się głównie z wnętrza na zewnątrz budynku.

Przenoszenie wilgoci przez ciepłe prądy powietrza odbywa się na bieżąco, a trwałe uszczelnianie wszelkich niekontrolowanych miejsc przepływu powietrza do i z domu jest bardzo skuteczną strategią kontroli wilgoci.

Ruch i wycieki powietrza

Większość ruchu pary wodnej w budynkach i przez przegrody zewnętrzne odbywa się drogą powietrzną. Wilgoć, w postaci pary wodnej, transportowana dzięki ruchom powietrza ​​może wyciekać z budynku lub do niego napływać.. Na przykład, nieszczelne przewody wentylacyjne mogą powodować problemy z wilgocią, nie tylko zwiększając stopień infiltracji, ale także wyciągając powietrze, np. z wilgotnej przestrzeni podpodłogowej lub piwnicy. Gdy to wilgotne powietrze trafi na powierzchnię, której temperatura jest niższa niż punkt rosy, para wodna ulegnie procesowi kondensacji, tj. skropleniu.

Jeśli para wodna zostanie uwięziona np. w grubości ściany i nie ma możliwości odparowania może być przyczyną uszkodzeń. Ciepłe powietrze „przenosi” więcej pary wodnej niż powietrze zimne. Gdy ciepłe powietrze zatknie się z zimną powierzchnią, para wodna, która jest przenoszona z powietrzem, może ulec skropleniu, zamieniając parę w postać płynną, co może spowodować uszkodzenie elementów konstrukcyjnych.

Zrozumienie, w jaki sposób porusza się para wodna, może pomóc uczestnikom procesu budowlanego zrozumieć, działanie opóźniaczy dyfuzji pary wodnej.

Szczelny montaż opóźniacza pary

Dyfuzja pary

W procesie dyfuzji, nawet bez wycieków powietrza przez nieszczelności, niewielkie ilości wilgoci w postaci pary wodnej mogą przejść bezpośrednio przez przegrodę budynku. Np. dyfuzja pary z wilgotnej lub mokrej piwnicy do przestrzeni mieszkalnej może znacznie zwiększyć poziom wilgoci w domu.

O wielkości dyfuzji pary w budynku decydują dwie rzeczy:
– różnica ciśnień pary pomiędzy pomieszczeniami,
– paroprzepuszczalność materiału, przez który przechodzi para.

Większość materiałów, w tym np. szkło, nie jest w stanie całkowicie zatrzymać dyfuzji pary, stąd stosowanie określenia „paroizolacja” jest błędnym wyrażeniem.

Obecnie w budownictwie, zamiast określenia „paroizolacja” używa się określenia „opóźniacz pary”, co oznacza, że dany materiał ​opóźnia lub spowalnia ruch pary wodnej, ale nie zatrzymuje całkowicie tego procesu. Materiały, które znacznie spowalniają proces dyfuzji pary, mają niską przepuszczalność lub po prostu „niską przenikalność”.

Materiały opóźniające przepływ pary wodnej są także stosowane w posadowieniu budynku, jako izolacja przeciwwilgociowa, by zapobiec parowaniu wilgoci z ziemi i przedostawaniu się jej do domu. Drewniane budownictwo szkieletowe wymaga zastosowania także opóźniacza pod wewnętrzną okładziną ścienną przegród zewnętrznych, aby zapobiec przenikaniu pary wodnej do przegród.

W zimnych klimatach, do których należy nasz region, w sezonie grzewczym różnica ciśnień kieruje parę wodną z wnętrza budynku na zewnątrz. Tu, opóźniacz pary montuje się na wewnętrznej powierzchni przegród zewnętrznych.

Dla ciekawości – w  ciepłych klimatach ruch powietrza odbywa się z zewnątrz budynku do jego wnętrza. Dlatego tam opóźniacze pary zakłada się po zewnętrznej stronie zewnętrznych przegród budynku.

Kontrola wilgoci

Bariery parowe (lub dokładniej opóźniacze dyfuzji pary) są ważną częścią strategii kontroli wilgoci w domu. Opóźniacz dyfuzji pary to materiał, który dozuje (zmniejsza szybkość), z jaką para wodna może przemieszczać się przez materiał. Nadal powszechnie używa się starszego terminu „paroizolacja”, chociaż „opóźniacz dyfuzji pary” jest bardziej odpowiedni.

Mitem jest, że zainstalowanie opóźniaczy dyfuzji pary jest najważniejszym krokiem do kontrolowania wilgoci w ścianach. Opóźniacze pary tylko opóźniają przepływ wilgoci w wyniku dyfuzji, podczas gdy większość wilgoci wchodzi ściany za pośrednictwem działania kapilarnego wody lub przez nieszczelności w postaci pary wodnej

Ograniczenie oddziaływania wilgoci na budynek zapewni:
– izolacja przeciwwilgociowa posadowienia budynku,
– odprowadzenie wody od budynku poprzez odpowiednią wysokość posadowienia nad terenem, i ukształtowanie terenu ze spadkiem od budynku,
– szczelny montaż opóźniacza pary wodnej na wszystkich zewnętrznych przegrodach budynku.
„Inteligentna” folia opóźniacza pary – szczelny montaż na konstrukcji balonowej

Opóźniacz dyfuzji pary

Zatrzymanie wycieków powietrza poprzez dokładne uszczelnienie przegród zewnętrznych jest ważnym krokiem w ograniczaniu uszkodzeń budynku spowodowanych przez parę wodną. Para wodna może być również przenoszona przez warstwy przegród zewnętrznych na zasadzie dyfuzji, dzięki różnicom ciśnień i temperatury. Dyfuzję pary można ograniczyć przez zastosowanie opóźniacza dyfuzji pary.

Opóźniacze dyfuzji pary mogą pomóc kontrolować wilgoć w:
 – w posadzkach – izolacja przeciwwilgociowa,
– stropie nad pustką podpodłogową lub nieogrzewaną piwnicą,
– ścianach zewnętrznych,
– stropie pod nieogrzewanym poddaszem,
– połaciach dachu poddasza użytkowego,
– stropodachach.

Rodzaje opóźniaczy dyfuzji pary

Opóźniacze dyfuzji pary są zwykle dostępne w postaci membran lub powłok. Membrany są ogólnie cienkimi, elastycznymi materiałami, ale obejmują także grubsze materiały arkuszowe, zwane czasem strukturalnymi opóźniaczami dyfuzji pary. Tego rodzaju opóźniacze dyfuzji pary są zwykle mechanicznie mocowane i uszczelniane na połączeniach.

Cieńsze typy membran są dostarczane w rolkach lub jako integralne części materiałów budowlanych, np. wełny mineralne pokryte welonem. Typowe przykłady obejmują folię polietylenową i aluminiową lub papierową izolację rolkową z włókna szklanego. Innym rodzajem jest płyta ścienna z folią. Większość powłok podobnych do farb opóźnia również dyfuzję pary.

Folia „inteligentna”

Zakładanie opóźniacza dyfuzji pary w nowych konstrukcjach

W naszym klimacie opóźniacz pary zakłada się po ciepłej stronie przegrody, a więc wewnętrznej stronie przegrody zewnętrznej.

Instalacja opóźniacza dyfuzji pary powinna być ciągła i szczelna. Wszelkie uszkodzenia, przebicia i otwory, które mogły powstać podczas budowy należy zakleić taśmą.

Wszystkie przegrody zewnętrzne powinny być pokryte opóźniaczem pary by nie doprowadzić do skroplenia się pary wodnej wewnątrz przegrody, co może prowadzić do zawilgocenia izolacji. Zawilgocona izolacja cieplna, pod wpływem wilgoci, traci swoje właściwości cieplne, a długotrwałe zawilgocenie może sprzyja rozwojowi pleśni i biodegradacji konstrukcji drewnianej.

Instalowanie opóźniaczy dyfuzji pary w istniejących domach

Z wyjątkiem szeroko zakrojonych projektów przebudowy, trudno jest założyć na przegrody zewnętrzne istniejącego budynku materiały, takie jak folia z tworzywa sztucznego mająca pełnić rolę opóźniacza dyfuzji pary .

Jednak może się okazać, że budynek nie potrzebuje bardziej skuteczniejszego opóźniacza dyfuzji pary niż liczne warstwy farby na ścianach i sufitach. W naszym klimacie farby „paroizolacyjne” mogą być skuteczną opcją dla istniejących domów. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że farby błyszczące są ogólnie bardziej skutecznymi środkami opóźniającymi dyfuzję pary niż farby matowe, a farby akrylowe są ogólnie lepsze niż farby lateksowe.

 

Więcej informacji na temat montażu folii opóźniacza pary – http://budujzdrewna.pl/domy-drewniane/domy-szkieletowe/szczelnosc-budynku/ochrona-przed-wilgocia-z-wewnatrz

Możesz również polubić…

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

jeden × trzy =