Chciałabym poruszyć trudny i ważny temat, jakim jest otwartość dyfuzyjna ścian budynków szkieletowych. Wiadomo, że żeby przegrody zewnętrzne były otwarte dyfuzyjnie, muszą być zaprojektowane tak, aby punkt rosy wystąpił na zewnątrz budynku, czyli musi być gradacja przepuszczalności materiałów – od tych najmniej przepuszczalnych dla pary wodnej od środka po te najbardziej – mówiąc potocznie – oddychające na zewnątrz (stwarzające najmniejszy opór dla pary wodnej wydostającej się ze środka na zasadzie wyrównania ciśnień). Tymczasem jeden z producentów płyt MDF w katalogu technicznym pisze o "wspaniałych właściwościach dyfuzyjnych" płyty MDF: "Poza tym zapewniają ochronę przed deszczem i wiatrem dla budynku już w stanie surowym, wilgoć występująca już w stanie budowy jest doskonale odprowadzana. Wspaniałe właściwości dyfuzyjne umożliwiają projektowanie przegród zewnętrznych bez paroizolacji".
Muszę przyznać, że zupełnie tego nie rozumiem w kontekście układów otwartych dyfuzyjnie.
Pozostaje jeszcze pytanie, jak obliczyć grubość warstwy izolacji z wełny, aby para nie skropliła się za szybko wewnątrz zimnej ściany.
I jak skonstruować ścianę otwartą dyfuzyjnie przy użyciu ciężkich płyt konstrukcyjnych po obu stronach szkieletu (np. cementowo-drzazgowych)?
Przy tłumieniu dźwięków udarowych najlepiej sprawdza się układ masa-sprężyna-masa, więc jeśli dom stoi blisko drogi o dużym natężeniu ruchu...
