Odwołanie do Wojewody mam już gotowe. Przebudowałem pierwotną wersję na podstawie innych podobnych odwołań. Na tym etapie nie ma już odnoszenia się organu do samych dowodów (np czy należy mi się pozwolenie na budowę czy nie) a jedynie badanie czy decyzje były wydane zgodnie z prawem. Jest to jedynie odnoszenie się do dokumentacji. Zatem istotne jest aby wskazać wszelkie uchybienia formalne (może tu być np nie odniesienie się do jakiegoś wskazanego przez nas w postępowaniu dowodu lub np nie wskazanie podstawy prawnej wydanej decyzji lub jej części etc). Większość uchybień wykazuję na podstawie KPA (kodeksu postępowania administracyjnego), ponadto ustawy o Planowaniu i Zagospodarowaniu przestrzennym oraz Ustawie Prawo wodne.
Gołym okiem widać, że zarówno Starosta jak i Wojewoda zrobili sobie jaja z moich odwołań. Praktycznie nie odniesiono się do niczego poza opinią planistyczną. Obecnie już wiem czemu:)
Druga sprawa - to skarga na urzędników. W mojej sprawie złamano art. 12 § 1, art. 35 § 1,2,3 oraz art. 36 § 1 i art. 37 § 1 KPA mam podstawy aby żądać wyciągnięcia konsekwencji wobec osób które się tego dopuściły.
Oczywiście nie wierzę w tzw "cuda" tzn że komukolwiek włos z głowy spadnie po mojej skardze
Tak jak jednak napisałem wcześniej - nie można odpuszczać, gdy zbierze się więcej skarg jest szansa że wywalą takiego urzędnika.
Poniżej wklejam Wam drodzy internauci przyklad jak takie odwolanie do WSA mniej więcej powinno wygladać (w nawiasach wpisano czasami - blędne nazwisko, to znaczy że w mojej sprawie wpisano w innych dokumentach bledne nazwisko). Ważna uwaga, pisanie takiego dokumentu jest jeszcze trudniejsze i bardziej pracochłonne niż przy wcześniejszych etapach. Trzeba bowiem ująć wszystkie uchybiena z całego procesu w jeden dokument. Do tego dochodzi forma. Należy koniecznie zachować pewne minimum formalne (stosować odpowiednie nazewnictwo) powoływać się na odpowiednie przepisy. Jest to do zrobienia dla przeciętnego śmiertelnika - o ile poświęci się na to odpowiednią ilość czasu.
Głównym jednak problemem w naszych urzędach jest nieterminowość i nieznajomość prawa. Sprawy ciągną się miesiącami. Poza tym brak jest odpowiedzialności urzędników za podejmowane decyzje. Dlatego często decyzje podejmują przypadkowe osoby - które po prostu nie lubią swojej pracy. Do każdej pracy niestety trzeba się nadawać;)
Do rzeczy zatem. Oto treść mojej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego:
Imię i nazwisko oraz adres skarżącego Data i miejscowość
Wojewódzki Sąd Administracyjny w xxxx
Adres
Za pośrednictwem Wojewody xxxx
adres
S K A R G A
Na decyzję Wojewody xxxxx nr decyzji z dnia (data) 2009 r. w której orzeka się: „uchylić zaskarżoną decyzję Starosty xxxx z dnia (data)2009r. nr decyzji w całości i odmówić zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia imię i nazwisko z decyzji (błędne) pozwolenia na budowę siedliska rolnego, złożonego z (szczegóły) , zaprojektowanego na terenie działki nr (oznaczenia) przy ul. (nazwa) w (miejscowość) w gminie (nazwa). Zaskarżam powyższe decyzje dotyczące utworzenia siedliska rolnego dla celów rozwoju prowadzonego gospodarstwa.
Na podstawie art. 154 i art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) wnosimy o:
1) uchylenie decyzji Wojewody Xxxxx nr (NUMER DECYZJI)z dnia(data).2009
2) uchylenie decyzji Starosty nr (NUMER DECYZJI)z dnia (data).2009
Decyzji Wojewody Xxxxx nr (NUMER DECYZJI) zarzucam naruszenie przepisów prawa:
- art. 7, art. 11, art. 12 § 1, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 3, 124 § 1 - ustawy Kodeks postępowania administracyjnego,
- art. 10 § 1 ustawy o Planowaniu i Zag. Przestrz. z 7 lipca 1994 r. oraz art. 15 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o Planowaniu i Zagospodarowaniu Przestrz. (Dz. U. Nr 80 poz. 717 z późn. Zm.),
- art. 122 ust. 2 ustawy z dnia 18.07.2001 r. prawo wodne (dz. U. Nr 239 z 2005 r. poz. 2019 ze zm.)
U Z A S A D N I E N I E
Ja (imię i nazwisko) zwany dalej skarżącym - prowadzę ekologiczne gospodarstwo rolne na terenie gminy xxxx oraz sąsiedniej gminie xxxx wpisane do rejestru gospodarstw Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nr xxxxxx. Prowadzone skarżacego gospodarstwo specjalizuje się w xxxxx. Aby móc rozwijać gospodarstwo i praktykowaną od wielu lat specjalizację, w tym w szczególności mając na względzie konieczność stałego doglądania upraw – skarżący zlecił pracowni architektonicznej (nazwa) wykonanie projektu obiektów siedliska rolnego na działce (oznaczenie) w (miejscowość) (gmina xxxxx), a następnie w dniu (data).2009 przekazał wniosek o zatwierdzenie projektu do Starostwa Powiatowego w xxxxx.
W dniu (data).2009 skarżący otrzymał od Starosty Postanowienie (kopia – stanowi załącznik nr 1), w którym nałożono na niego obowiązek doprowadzenia dokumentacji do zgodności z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego (zwanym dalej MPZP) przyjętego uchwałą Rady Gminy xxxxx nr xxxxx z dnia (data) opublikowanego w Dz. U. Woj. (numer i data) (kopia MPZP znajduje się w załącznikach nr 2 i 3). Postanowienie zawiera szereg błędów. Między innymi nie podano podstawy prawnej wymagania pozwolenia wodno-prawnego na wnioskowaną inwestycję. Stanowi to naruszenie art. 124. § 1 Kodeksu Postępowania Administracyjnego (zwanego dalej KPA). Postanowienie bowiem powinno zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę jego wydania, oznaczenie strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania. Ponadto nie wskazano w postanowieniu na jakiej podstawie rozumie się zapis z planu „tereny bez zabudowy” w taki sposób że wnioskowana inwestycja – czyli utworzenie obiektów na potrzeby rolnicze koliduje z tym zapisem.
Odpowiadając na postanowienie Starosty z dnia (data).2009 w celu rozwiania wątpliwości interpretacyjnych skarżący dokonał w dniu (data).2009 r zmian i uzupełnień w projekcie. Odbyło się to pomimo nie wskazania precyzyjnie przez Starostę na czym konkretnie polega niezgodność inwestycji z planem. Wprowadzone zmiany zawierały między innymi zmniejszenie procentowego udziału części bytowej w projekcie budynku hodowli roślin z ok. xxx do ok. xxx. Ponadto zmniejszono intensywność zabudowy o połowę (do ok. x%). Wśród istotnych zmian znalazło się ponadto dodanie oświadczenia skarżącego (inwestora) o prawie do utworzenia siedliska i o zgodności inwestycji z MPZP (kopia oświadczenia stanowi załącznik nr 4). W oświadczeniu tym wstępnie przedstawiono stanowisko skarżącego na temat rozumienia zapisu planu. Uzupełnienia zawierały także oświadczenie skarżącego w związku z wymaganiem pozwolenia wodno-prawnego (kopia stanowi załącznik nr 5). Wskazano w nim, że: ”jednocześnie zwraca się uwagę iż w przypadku zajęcia przez Starostwo innego stanowiska, należy podać podstawę prawną wymagania powyższego pozwolenia”. Istotną zmianą było umieszczenie poprawionego oświadczenia projektanta, arch. (imię i nazwisko), będącego jednocześnie współtwórcą MPZP, który zaświadczył o zgodności projektu z obowiązującymi przepisami i zasadami. Zaskakującym jest, że jedynym elementem dostrzeżonym przez Starostę w decyzji wydanej po dokonaniu uzupełnień w odpowiedzi na postanowienie - była „opinia planistyczna dotycząca interpretacji zapisu w MPZP fragmentu (miejscowość) w Gminie (nazwa)” wystawiona przez autorkę w/w MPZP arch. Imię i nazwisko. W tym kontekście zatem naruszono art . 77. § 1 i 107. § 3 KPA.
Oczywiście informacje uzyskane od autorki planu - odnoszące się do interpretacji zapisów planu nie są bez znaczenia, ale stanowią tylko jeden z wielu argumentów strony skarżącej. W sporządzonej przez Panią arch. (nazwisko) opinii (stanowiącej załącznik nr 6) czytamy między innymi: „intencją ustaleń planu było ograniczenie wyłącznie zabudowy mieszkaniowej (MN), aby nie dopuścić do podziałów wtórnych działek i w konsekwencji intensyfikacji mieszkalnictwa, a położenie nacisku na dominującą funkcję rolniczą w tym rejonie wsi”.(...) „W konkluzji nie ma podstaw do wykluczenia zabudowy siedliskowej (zagrodowej) jako towarzyszącej funkcji rolniczej (ogrodniczej, sadowniczej) z terenu działek nr. (oznaczenie). Przez zabudowę siedliskową (zagrodową) należy rozumieć zabudowę gospodarczą z budynkiem mieszkalnym dla rolnika”. Powyższa opinia stanowi wprawdzie jedynie argument wspomagający twierdzenia skarżącego i nie jest prawnie wiążąca, jednak na uwagę zasługuje fakt, że jako jedyna z długiej listy argumentów została dostrzeżona przez organ niższej instancji. Opinia o intencjach ustaleń planu znajduje liczne potwierdzenia swojej zasadności w samym MPZP. Przykładowo, w treści karty terenu xx MN, w której w Zasady kształtowania zabudowy wpisano: „zabudowa gospodarcza - dopuszcza się”. Odpowiedź na pytanie o powody pozostawienia w tym rejonie możliwości tworzenia zabudowy zagrodowej, przy jednoczesnym wykluczeniu takiej zabudowy dla bardziej oddalonych od drogi działek (np. terenu xx MNU) daje się łatwo wywieść z treści opinii planistycznej i samego planu. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, że tereny położone w dalszej odległości od projektowanej ulicy „(nazwa)” są „trudne do obsługi komunikacyjnej” (za treścią opinii planistycznej (imię i nazwisko). Siedlisko o budowę którego wnioskujemy jest zaprojektowane przy Ul. (nazwa) w związku z tym nie będzie w tym przypadku problemów z obsługą komunikacyjną.
W decyzji Starosty oraz poniżej omawianej decyzji Wojewody pominięto natomiast fakt, uzupełnienia dokumentacji w dniu (data).2009 r. o oświadczenie współtwórcy MPZP arch. (imię i nazwisko), który zaświadczył o zgodności projektu z obowiązującymi przepisami i zasadami (Kopię oświadczenia arch. Imię i nazwisko stanowi załącznik nr 7). Brak odniesienia do ostatniego oświadczenia i przywoływanie przez Starostę jedynie opinii planistycznej - stanowi naruszenie z art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § 3 KPA.
Potwierdzenie złamania z art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § 3 KPA przez Starostę znajdujemy w wydanej przez niego decyzji z dnia (data).2009 nr (numer decyzji), w której „orzeka się odmówić zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę siedliska rolnego” (kopia znajduje się w załączniku nr
. W uzasadnieniu Starosta (poza jednym wyjątkiem) zupełnie nie odniósł się do argumentacji skarżącego (inwestora), (listę zmian przekazano w dniu (data).2009 i stanowi ona załącznik nr 9). Wśród zmian i uzupełnień znalazło się na przykład oświadczenie skarżącego (inwestora). W wymienionym oświadczeniu wskazano, że „odczytywanie zapisu planu jako zakazu tworzenia nowej zabudowy na potrzeby rolnicze nie znajduje oparcia w zapisach planu” ponadto wspomniano o : braku słowa „zakaz” czy słów „zakaz tworzenia” a także braku w planie rozwinięcia dla słowa „zabudowy” jako np. „zabudowy rolniczej” oraz wyjaśniono że taka (tzn. Starosty) „interpretacja zapisu byłaby nielogiczna i wewnętrznie nie spójna. Prowadziłaby do nieuzasadnionego i bezprawnego wykluczenia pewnych rodzajów upraw i działań z nimi związanych”. Ponadto w oświadczeniu wskazano istnienie w MPZP zapisu o „wszelkich działaniach” co skarżący rozumie jako „tworzenie zabudowy gospodarczej”, jednocześnie podniesiono, że w związku z problemem interpretacyjnym poproszono autorkę planu o sporządzenie opinii. W kontekście powyższych argumentów przytoczono konkretny przykład z podobnej sprawy ujęty w wyroku NSA z dnia 13.05.1999 r sygn. akt IV S.A.789/97. Jak stanowi art. 77. § 1 Kodeksu Postępowania Administracyjnego, zwany dalej KPA: "Organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy” co poza odniesieniem się do opinii planistycznej nie nastąpiło. Potraktowano zatem argumentację skarżącego wybiórczo i uznaniowo. Odniesiono się do jednego dowodu, nie wskazując jednocześnie dlaczego innym odmówiono wiarygodności. Jak czytamy w art. 107. § 3. KPA. „Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.” Nie sposób pominąć również złamanego przy tej okazji art. 11.KPA mówiącego iż: "Organy administracji publicznej powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwieniu sprawy, aby w ten sposób w miarę możności doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez potrzeby stosowania środków przymusu." Zatem decyzja Starosty z dnia (data).2009 została podjęta z naruszeniem obowiązującego prawa.
Mając na uwadze wyżej wskazane uchybienia, w dniu (data).2009r. skarżący odwołał się od decyzji Starosty do Wojewody Xxxxx. W uzasadnieniu odwołania do Wojewody wskazano, że przywołany zapis o stwierdzeniu braku zabudowy w żaden sposób nie stanowi zakazu tworzenia zabudowy gospodarczej, który jest powszechnie praktykowany w zapisach wymienionego MPZP zgodnie z Ustawą o Planowaniu i Zagospodarowaniu Przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Powyższe poparto również przykładami z innych części MPZP, w których umieszczono odpowiedni zakaz. Przywołano w tym kontekście iż: „zapisy zakazujące tworzenia określonego rodzaju zabudowy są sformułowane zupełnie inaczej niż sporny zapis "tereny bez zabudowy". Przykładem zakazu wszelkiej zabudowy w omawianym MPZP są zapisy w karcie terenu xxx R – funkcja: łąki i pastwiska – strefa zalewowa, czytamy w niej w punkcie „Zasady zagospodarowania i ochrony środowiska”: „wykluczyć wszelką zabudowę – teren zalewowy”. Natomiast przykład zakazu zabudowy gospodarczej znajduje się między innymi w karcie terenu xxx MN - funkcja mieszkalnictwo jednorodzinne, „zabudowa gospodarcza – wykluczona”. Wskazywano Wojewodzie, że podane zakazy (wykluczenia) zabudowy gospodarczej są stosowane wielokrotnie w przywoływanym planie. Zakazy te poparto innymi zapisami (uzasadnieniem zakazu np. kwestią zalewową lub wskazaniem nierolniczej funkcji terenu). Przywołano również w odwołaniu od decyzji Starosty (i czego nie zakwestionował Wojewoda), że w omawianym planie nie umieszczono nigdzie indziej podobnego zapisu: „tereny bez zabudowy”. Wielokrotnie natomiast stosowano w innych częściach planu zapisy zakazujące (wykluczające) i dopuszczające tworzenie określonych rodzajów zabudowy. Może to sugerować, że wobec braku uzasadnionych podstaw do wykluczenia zabudowy gospodarczej z terenu 47 RP, twórca planu celowo umieścił zapis „tereny bez zabudowy” mający za zadanie jedynie odstraszać potencjalnych zainteresowanych tworzeniem innej zabudowy na tym terenie niż związana z rolnictwem. Również do tego argumentu nie odniesiono się w treści decyzji Wojewody Xxxxx co wpisuje się w ogólny charakter lekceważenia petenta i jego argumentacji oraz łamania przepisów KPA (w tym art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § ). Ponadto w przywoływanym odwołaniu powtórzono, że karta terenu 47 RP w MPZP wsi (nazwa) potwierdza pośrednio możliwość tworzenia zabudowy gospodarczej. Zawarto w niej w części: „warunki konserwatorskie” zdanie odnoszące się do „wszelkich działań”, a więc także do tworzenia zabudowy gospodarczej: „wszelkie działania np. sadownicze wymagają uzgodnień z xxxxx Konserwatorem Zabytków i Muzeum Archeologicznym w xxxxx. Rozwijając powyższe należy zauważyć, że w zapisie odnoszącym się do „wszelkich działań” nie znajduje się wykluczenie okoliczności polegającej na utworzeniu zabudowy gospodarczej, która niewątpliwie zalicza się do zakresu „wszelkich działań”. Ponieważ w sentencji Decyzji Starosty i Wojewody Xxxxx nie wykazano inaczej, do wszelkich działań można zaliczyć utworzenie nowej zabudowy rolniczej. Odnosząc się do decyzji Starosty w której wskazano że „konsekwentnie nie wskazuje się w tej karcie (terenu) żadnych parametrów ewentualnej zabudowy” należy również powtórzyć treść pochodzącą z odwołania skarżącego od decyzji Starosty. Jest to również kolejny przykład dowodu, do którego w żaden sposób się nie odniesiono. Odwołujący się podnosił, że „zgodnie z zasadami planistycznymi w przypadku braku parametrów zabudowy (np. w związku z brakiem MPZP lub w związku z brakiem zapisów w karcie terenu) przyjmuje się w warunkach zabudowy parametry obowiązujące w najbliższym sąsiedztwie lub nawiązujące do lokalnej tradycji. Mając to na uwadze zaprojektowane obiekty mieszczą się w parametrach zabudowy występującej w najbliższej okolicy.” Należy tutaj dodać, że często w praktyce planistycznej odstępuje się od określania parametrów zabudowy rolniczej w MPZP ze względu na jej specyficzny charakter co powinno być dobrze znane wydającym decyzje urzędom. Ani jeden z powyższych argumentów nie został w żaden sposób rozpatrzony przez Wojewodę w jego decyzji z dnia (data).2009 nr (numer decyzji), w której orzeka się uchylić zaskarżoną decyzję Starosty Puckiego z dnia (data).2009 nr (NUMER DECYZJI)w całości i odmówić zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia (bledne nazwisko) pozwolenia na budowę siedliska rolnego - czym złamał on wielokrotnie przywoływane już przepisy w tym z art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § 3 KPA
Na długiej liście prezentowanych w odwołaniu do Wojewody z dnia (data) 2009 (i nie rozpatrzonych) argumentów skarżącego znalazła się ponadto sentencja wyroku NSA z dnia 30.05.1988, sygn. akt: IV SA 302/88, ONSA 1988/2/67, w której Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził: „Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, przeznaczając jakiś teren na cele produkcji rolnej, nie może zawierać zakazów lub nakazów, które wyznaczałyby rodzaj i sposób prowadzenia tej produkcji". W uzasadnieniu orzeczenia zawarto: „Uzasadnienie zaskarżonej decyzji Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa wskazuje przede wszystkim, że budowa projektowanych obiektów byłaby sprzeczna z planem ogólnym miasta G.M. Tekst tego planu określa teren obejmujący działkę skarżącego jako teren upraw polowych bez prawa zabudowy. Zawiera również zakaz lokalizowania zabudowy szklarniowej. Skarżącemu chodzi między innymi o wybudowanie szklarni. Skoro jednak szklarnia - a także pozostałe obiekty budowlane, które zamierza wznieść skarżący - służą produkcji rolnej, rażące naruszenie ustaleń planu jako prawa miejscowego musiałoby się wiązać z wystąpieniem szczególnych okoliczności, które wykluczałyby nie tylko budowę, ale nawet utrzymywanie takich obiektów”. Jako argument do rozważenia dla Wojewody Xxxxx powtórzono również sentencję wyroku z dnia 13.05.1999, sygn. akt: IV S.A. 789/97, LEX nr 47282 w której NSA stwierdził: „Wzniesienie na terenach użytkowanych rolniczo obiektu budowlanego bezpośrednio związanego z prowadzoną produkcją rolną nie narusza art. 3 Prawa budowlanego z 7 lipca 1974 roku, w sytuacji gdy plan zagospodarowania przestrzennego nie zawiera odpowiedniego zakazu wznoszenia na działce obiektów służących zapewnieniu odpowiednich warunków socjalno-bytowych osobom prowadzącym produkcję rolną”.
Powyższe sentencje zostały pozostawione przez Wojewodę bez słowa komentarza czym kolejny raz naruszono art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § 3 KPA. W świetle ostatniego orzeczenia, wobec braku odpowiedniego zakazu w omawianym MPZP zaprojektowanie w jednym z obiektów tj. budynku xxxx - pomieszczeń bytowych dla rolnika – również nie stanowi naruszenia MPZP.”
Rozwijając powyższe sentencje wskazywano że: „twórca MPZP przeznaczając jakiś teren na cele produkcji rolnej, nie może (poza pewnymi wyjątkami) zawierać dowolnych zakazów lub nakazów, które wyznaczałyby szczegółowo rodzaj i sposób prowadzenia tej produkcji Wszelkie zakazy prowadzące do ograniczenia funkcji terenu w tym wyznaczenie rodzaju i sposobu prowadzenia tej produkcji rolnej powinny być precyzyjnie opisane i odpowiednio uzasadnione w treści karty terenu. W tym kontekście jedynym elementem „ograniczającym” wyszczególnionym w karcie terenu MPZP dla 47 RP jest kwestia ochrony archeologicznej i konserwatorskiej. W tym zakresie właściwe organy zaopiniowały wnioskowaną inwestycję bez uwag. Kopie opinii archeologicznych nr (xxxx) i (xxxx) z Muzeum Archeologicznego w xxxx stanowią załączniki nr 10 i 11, kopia postanowienia Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków nr xxxxx znajduje się w załączniku nr 12.” Ani jeden z wyżej ostatnio wymienionych argumentów strony odwołującej się nie został rozpatrzony co stanowi istotne kontynuację naruszania art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § 3 KPA. Niezrozumiałym w tej sytuacji pozostaje fakt, że zarówno Starosta jak i Wojewoda nie pokusił się o dokładne zapoznanie z treścią MPZP aby móc wyrobić sobie szerszy pogląd i lepiej zrozumieć odwołującego się. Przykładem wskazanym w odwołaniu i istniejącym w MPZP jest kwestia warunków konserwatorskich. Bezsprzecznie istnieje w tym miejscu Planu uznaniowy zapis odnoszący się do „wszelkich działań” co wskazywano wcześniej. Odpowiedź na pytanie, czy pod uznaniowym pojęciem „wszelkie działania” może kryć się tworzenie obiektów budowlanych znajduje się w innych częściach przywoływanego wielokrotnie przez obie strony postępowania MPZP. Gdzie indziej we wskazanym MPZP bowiem np. w karcie terenu xxx MN wpisano w „warunki konserwatorskie” – „Projekty budowlane należy uzgodnić z xxxxx Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków” co wpisuje się w prawidłowość związaną z wytycznymi z art. 10 § 1 ustawy o Planowaniu i Zagospodarowaniu. Przestrzennym z 7 lipca 1994 r. a więc ustawy na gruncie której utworzono wymieniany Plan miejscowy.
Wśród istotnych, nie rozpatrzonych przez Wojewodę a wskazywanych w odwołaniu przez skarżącego elementów znalazły się ponadto: niekonsekwencja i niepewność a co za tym idzie uznaniowość Starosty. Określono te ostatnie elementy w odwołaniu w taki sposób: „Niekonsekwencję i niepewność Starostwa w podejmowanych działaniach dotyczących przedmiotu sprawy można łatwo potwierdzić na podstawie wystawionych dokumentów. W decyzji z dnia (data) .2009 znajduje się stwierdzenie, że „jest to teren bez zabudowy i konsekwentnie nie wskazuje się w tej karcie żadnych parametrów dotyczących ewentualnej zabudowy” podczas gdy w wezwaniu z dna (data wcześniejsza).2009 nr (numer decyzji) (dotyczącym wcześniejszego, identycznego zamierzenia – kopię stanowi załącznik nr 13) nadmieniono ponadto, że: „brak zgodności planowanej inwestycji z zapisami obowiązującego planu miejscowego, zakazującej zabudowy”. Dlatego w odwołaniu podnoszono że stanowi to zaprzeczenie samemu sobie. Z jednej strony podaje się zapis jako zakaz tworzenia zabudowy (w tym zabudowy gospodarczej lub wszelkiej zabudowy), z drugiej strony że „jest” to teren bez zabudowy. Ostatnie stanowi tylko stwierdzenie stanu aktualnego na dzień tworzenia MPZP i wydanej decyzji”. W decyzji Wojewody w żaden sposób nie odniesiono się do wskazanych różnic interpretacyjnych czym powtórnie złamano art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 i inne z KPA
Rozwijając powyższe, należy zauważyć że błędem jest przywoływane przez Starostę w decyzji z (data).2009 tylko ogólnej treści Ustawy z dnia 27 marca 2003r o Planowaniu i Zagospodarowaniu Przestrzennym bowiem omawiany plan miejscowy powstał na gruncie ustawy z 7 lipca 1994 r. Jednakże istnienie w MPZP zapisu innego niż precyzyjnie sformułowany zakaz zabudowy pozostaje w sprzeczności zarówno ze starszą jak i z nowszą wersją ustawy. W art. 15. § 2 pkt 9 ustawy o Planowaniu i Zagospodarowaniu Przestrzennym z 2003 r. zapisano: "W planie miejscowym określa się obowiązkowo: szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy". Także odniesienie zapisu "tereny bez zabudowy" do ustawy o Planowaniu i Zagospodarowaniu Przestrzennym z 7 lipca 1994 r. na podstawie której utworzono sporny zapis MPZP nie pozostawia w tym wymiarze wątpliwości. Zawarto w niej w art. 10 § 1 . „W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb:” (...) pkt8 „ szczególne warunki zagospodarowania terenów, w tym zakaz zabudowy, wynikające z potrzeb ochrony środowiska przyrodniczego, kulturowego i zdrowia ludzi, prawidłowego gospodarowania zasobami przyrody oraz ochrony gruntów rolnych i leśnych,”. Na podstawie wspomnianych przepisów, przy jednoczesnym braku literalnie traktowanego zapisu zakaz zabudowy (zakaz wszelkiej zabudowy lub zakaz zabudowy rolniczej / zagrodowej) dla karty terenu 47 RP w MPZP a jedynie istnieniu nieprecyzyjnego zapisu o stwierdzeniu braku zabudowy (z zapisu literalnie nie wynika jakiej - czy wszelkiej, czy konkretnej - co skarżący wskazywał wielokrotne) w formie "tereny bez zabudowy" powstaje okoliczność w której pozostawia się możliwość uznaniowości dla organu administracji. Zapisana w przedmiotowej uchwale uznaniowość zarówno w odniesieniu do tego czy zapis stanowi zakaz czy nie, jak i tego czy traktowany jako zakaz - obejmuje konkretną zabudowę czy nie, oraz czy przesłanka do umieszczenia tego zapisu wynika ze szczególnych potrzeb (np. ochrony dziedzictwa kulturalnego) a także tego czy przesłanka ustaje w sytuacji uzyskania uzgodnień z „muzeum archeologicznym i wojewódzkim konserwatorem zabytków” czy też nie ustaje - nie pozwala jednak na dowolność oceny projektu budowlanego przez Starostę xxxx i Wojewodę Xxxxx. W takim przypadku organ administracji, działający na podstawie przepisów prawa materialnego przewidujących uznaniowy charakter rozstrzygnięcia, jest obowiązany - zgodnie z zasadą art. 7 KPA - załatwić sprawę w sposób zgodny ze słusznym interesem obywatela co w tym przypadku nie nastąpiło. Przyczyn powyższego należy szukać w nie rozpatrzeniu przez Starostę i Wojewodę dowodów i argumentów przedstawionych przez skarżącego – czym złamano art. 7, art. 11 oraz art. 77. § 1 i art. 107. § 3 KPA. Przy tej okazji należy zwrócić uwagę, że w prawie administracyjnym obowiązuje ogólna zasada, w myśl której wszelkie ograniczenia obywateli w zachowaniach zgodnych z ich wolą mogą wynikać wyłącznie z przepisów prawa. Organ administracji zatem wydając decyzję, nie może ani nałożyć na obywatela obowiązku, ani odmówić mu przyznania uprawnienia, jeżeli nie wykaże, że upoważniają go do tego konkretne przepisy prawa. Są to podstawowe zasady działania aparatu administracji państwowej w praworządnym państwie." - wyrok NSA z 17.11.1982r (II SA/1474).
Mając na uwadze możliwość kontynuacji sposobu działania Starosty przez Wojewodę poprzez uznaniowe i wymijające odnoszenie się do meritum sprawy skarżący wystosował dnia (data).2009 pismo do Wojewody (kopia znajduje się w załączniku nr 14), w którym prosił on o odniesienie się do sedna sprawy - czyli wyjaśnienia (zajęcia stanowiska) czy: „obowiązujący na terenie planowanej inwestycji MPZP dopuszcza czy też zakazuje utworzenia nowego siedliska rolniczego ze szklarniami”. Ponadto skarżący poprosił o odpowiedź czy planowana inwestycja wymaga uzyskania pozwolenia wodno-prawnego (i jeśli tak, to na jakiej podstawie) a także skierowałem pytanie o przekroczenie ustawowego terminu wydania decyzji. Na powyższe pismo do dnia dzisiejszego skarżący nie otrzymał odpowiedzi. Także uzyskana decyzja Wojewody nie zawiera (poza wymienieniem opinii Pani arch. (nazwisko) odniesienia do argumentów przytoczonych na poparcie sposobu rozumienia spornego zapisu przez skarżącego oraz do wskazywanego w odwołaniu nieprawidłowego sposobu rozumienia zapisu "tereny bez zabudowy" jako zakazu zabudowy rolnej lub wszelkiej zabudowy przez Starostę. Ponadto decyzja nie zawiera odpowiedzi na pytania z wspomnianego pisma. Naruszono zatem przy tej okazji ponownie art. 7, art. 11, art. 77. § 1 i 107. § 3 a w decyzji w odniesieniu do pozwolenia wodno-prawnego naruszono art. 122 ust. 2 ustawy z dnia 18.07.2001 r. prawo wodne (dz. U. Nr 239 z 2005 r. poz. 2019 ze zm.)
Odnosząc się do kwestii pozwolenia wodno-prawnego Wojewoda nie wskazał nawet precyzyjnie całej podstawy prawnej a jedynie odniósł się do tej kwestii w sposób lakoniczny. Jednakże z treści decyzji, w której przywołuje się gołą treść ustawy bez zwrócenia uwagi na szczegóły - można wywnioskować, że nie przyjęto argumentacji skarżącego. Stanowi to także rażący przykład nie kontrolowanej, lokalnej biurokracji (bowiem w innych województwach nie wymaga się w podobnych okolicznościach pozwolenia wodno-prawnego). Zasady umożliwiające rozwiązanie spornej kwestii dotyczącej pozwolenia wodno-prawnego znajdują się w przepisach ustawy Prawo Wodne z dnia 18.07.2001 oraz zmian z dnia 3.06.2005r. i zostały wskazane Wojewodzie w odwołaniu. Mianowicie w art. 122 ust. 2 napisano: „Pozwolenie wodno-prawne jest wymagane również na: 2) wznoszenie obiektów budowlanych oraz wykonywanie innych robót, (...) – na obszarach bezpośredniego zagrożenia powodzią, (...) - jeżeli wydano decyzje, o których mowa w art. 40 ust. 3 i w art. 82 ust. 3 pkt 1”. Wobec wnioskowanej inwestycji wydano decyzję zwalniającą z zakazów art. 82 ust. 2 pkt 1 i 3 (co jest niezbędne do realizacji inwestycji na terenach zagrożonych powodzią i co stanowi jedynie wypełnienie warunku z art. 82 ust. 3 pkt 1 – Ten artykuł ustawy prawo wodne został jako jedyny przywołany przez Wojewodę w decyzji. Pominięto natomiast drugi wskazywany w odwołaniu przez skarżącego element, będący składnikiem dwóch niezbędnych warunków do wymagania pozwolenia tj. art. 40 ust. 3 który mówi: "Dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej może w drodze decyzji, zwolnić od zakazu, o którym mowa w ust.1 pkt 3 czyli: lokalizowania na obszarach bezpośredniego zagrożenia powodzią inwestycji zaliczanych do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, gromadzenia ścieków, odchodów zwierzęcych, środków chemicznych, a także innych materiałów, które mogą zanieczyszczać wody, prowadzenia odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, w tym w szczególności ich składowania, jeżeli wystąpi istotna potrzeba ekonomiczna lub społeczna, a zwolnienie nie spowoduje zagrożenia dla jakości wód w przypadku wystąpienia powodzi. Wnioskowane siedlisko w żaden sposób nie pasuje do zakresu i nie wydano wobec niej decyzji z art. 40 ust 3. Ze względu na zastosowanie sformułowania: „na obszarach bezpośredniego zagrożenia powodzią, jeżeli wydano decyzje” oraz ze względu na zastosowanie „i” pomiędzy wymienionymi artykułami powoduje, że pozwolenie jest wymagane tylko w przypadku łącznego spełnienia zapisów art. 40 ust. 3 i art. 82 ust. 3 pkt 1. Ustawodawca wyraźnie określił konieczność łącznego spełnienia powyższych przesłanek. W innym przypadku, gdyby zamiarem było ustalenie jednej z przesłanek jako podstawy wymagania pozwolenia ustalono by zapis: na obszarach bezpośredniego zagrożenia powodzią, jeżeli wydano decyzję, o której mowa w art. 40 ust. 3 lub w art. 82 ust. 3 pkt. 1. Natomiast gdyby intencją ustawodawcy było wprowadzenie powyższego wymogu wyłącznie na obszarach bezpośredniego zagrożenia powodzią, oraz (patrząc oddzielnie) w przypadkach wymienionych w podanych artykułach, to zapisano by każdy z wymogów poprzedzając go oddzielnym myślnikiem. Reasumując: brak decyzji z art. 40 ust. 3 powoduje bezprzedmiotowość wymagania pozwolenia wodno-prawnego dla wnioskowanej inwestycji co skarżący wskazał wskazał w odwołaniu i co Wojewoda pozostawił bez komentarza. W tym przypadku zatem w postanowieniu Starosty z dnia (data).2009 r i w decyzji Wojewody z dnia (data).2009 r naruszono przepis art. 122 ust2 pkt2 ustawy prawo wodne. Kopia treści art. 122 ustawy prawo wodne znajduje się w załączniku nr 15
Podsumowując, należy powtórzyć że w całym przebiegu sprawy zarówno Starosta jak i Wojewoda wielokrotnie łamali wskazane wyżej przepisy KPA, a także ustawy o planowaniu przestrzennym oraz ustawy prawo wodne. Ponadto sprawę na obu etapach prowadzono z nienależytą starannością. Świadczy o tym wysłanie przez Starostę akt sprawy do niewłaściwego adresata (odniesienie do tego elementu sprawy znajduje się w piśmie dotyczącym prośby o wyjaśnienie które skarżący skierował do Starosty w dniu (data).2009 i w odpowiedzi którą skierowano do skarżącego w dniu (data).2009 co stanowi załącznik nr 16 i 17). Natomiast brak staranności Wojewody widać chociażby w nagłówku decyzji nr (NUMER DECYZJI)z dnia data.2009 (kopia decyzji znajduje się w załączniku nr 18) w której zamiast kierować odpowiedź do (prawidlowe imię i nazwisko) wpisano błędnie (nieprawidlowe nazwisko) oraz przekręcono (w treści decyzji) nazwisko arch. (nazwisko) wpisując (blędne nazwisko). Ponadto, Wojewoda w decyzji nr (NUMER DECYZJI)z dnia (data).2009 przywołał nieistniejące fakty - jako podstawę uchylenia w całości decyzji Starosty. Napisano w niej bowiem, że "organ I instancji tak sformułował rozstrzygnięcie, że z niego w żaden sposób nie wynika, kto jest podmiotem sprawy. Dlatego też organ odwoławczy mając na uwadze art.138 § 1.KPA uchylił zaskarżoną decyzję i odmówił udzielenia (bledne imię i nazwisko) pozwolenia na budowę siedliska rolnego." Pozostaje to w rozbieżności z treścią Decyzji Starosty w której napisano między innymi: "po rozpatrzeniu wniosku Pana (prawidlowe imię i nazwisko) z dnia (data).2009r Starosta xxxxx orzeka odmówić zatwierdzenia projektu budowlanego." Ponadto w uzasadnieniu decyzji Starosty czytamy, że: "w dniu (data).2009 wpłynął do tutejszego urzędu wniosek Pana (prawidlowe imię i nazwisko) zam ul. xxxxx, (adres) w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę siedliska rolnego". Nigdzie w aktach sprawy nie pojawia się inny wnioskujący lub inna strona zainteresowana realizacją powyższego zamierzenia w postaci utworzenia siedliska co mogło by doprowadzić do zmylenia Wojewody lub wywiedzenia stwierdzenia, że Starosta nie wskazał podmiotu sprawy.
Mając na uwadze dotychczasowe negatywne doświadczenia, w tym liczne naruszenia praw skarżącego jako strony, uprzejmie proszę o wnikliwe przeanalizowanie sprawy. Jednocześnie proszę o jak najszybsze rozpatrzenie niniejszej skargi.
Ze względu na liczne błędy i naruszenia przepisów przy podejmowaniu obu decyzji wnoszę jak na początku.
Podpis skarżącego