Wentylacja budynku

Zgodnie z [1] budynek i pomieszczenia mieszkalne powinny mieć zapewnioną wentylacje lub klimatyzacje, stosownie do ich przeznaczenia.

Wentylacja i klimatyzacja powinny zapewniać odpowiednią jakość środowiska

wewnętrznego, w tym wielkość wymiany powietrza, jego czystość, temperaturę, wilgotność względną, prędkość ruchu w pomieszczeniu, przy zachowaniu przepisów odrębnych i wymagań Polskich Norm dotyczących wentylacji, a także warunków bezpieczeństwa pożarowego i wymagań akustycznych określonych w rozporządzeniu.

Zalecenia dotyczące właściwości i projektowania systemów wentylacji w budynkach mieszkalnych jedno i wielorodzinnych wykorzystywanych zarówno w lecie, jak i w zimie przedstawiono w Projektowanie i wymiarowanie systemów wentylacji mieszkań [21]. Zalecenie te dotyczą budynków wznoszonych we wszystkich technologiach.

–  połacie dachowe.

Przestrzeń podpodłogowa powinna być wentylowana poprzez otwory wentylacyjne zlokalizowane w ścianach fundamentowych. Suma powierzchni netto wszystkich otworów wentylacyjnych powinna wynosi nie mniej niż 1/500 powierzchni przestrzeni podpodłogowej. Otwory należy rozmieszczać na przeciwległych stronach pomieszczenia, tak by zapewniały ciągłe przewietrzanie całej przestrzeni podpodłogowej. W każdym z narożników należy umieści po dwa otwory wentylacyjne, po jednej na każdej ze ścian, w odległości nie większej niż 60 cm od wewnętrznego narożnika.

Rozmieszczenie kratek wentylacyjnych w przestrzeni podpodłogowej

Otwory wentylacyjne należy zabezpieczyć kratkami z siatką przeciw owadom i gryzoniom, z możliwością regulacji przepływu powietrza, np. otwierania na lato, a zamykania na zimę.

Dla ograniczenia migracji wilgoci z gruntu, całą powierzchnię przestrzeni podpodłogowej należy wyłożyć folią budowlaną z wywinięciami ok. 30 cm na ściany fundamentowe. W zależności od sposobu wykorzystania przestrzeni podpodłogowej, folię należy zabezpieczyć przed uszkodzeniem, np. warstwą piasku lub chudego betonu.

Przestrzeń podłogowa

Niewłaściwa wentylacja jest przyczyną powstawania nawisów lodowych na okapach w okresie zimowym. Ciepłe powietrze, które głównie dzięki niewłaściwej izolacji stopu poniżej poddasza, wpływa na podniesienie temperatury na nieogrzewanym poddaszu, przyczynia się na topnienie śniegu na połaci dachu, co w konsekwencji powoduje powstawanie czasy śniegowo-lodowej i nawisów lodowych.

Dla zapewnienia prawidłowej wentylacji przestrzeni dachowej, co najmniej 25% powierzchni otworów wentylacyjnych powinno by zlokalizowanych w dolnej części dachu – w formie otworów wentylacyjnych w okapie dachu, po obu jego stronach i co najmniej 25% powierzchni otworów wentylacyjnych –  w górnej części przestrzeni dachowej – w formie wentylacji kalenicowej, bądź kratek wentylacyjnych

Otwory wentylacyjne należy zabezpieczyć przed insektami i gryzoniami, a także  przed działaniem deszczu i śniegu.

Wentylację przestrzeni dachowej mogą zapewnić także wentylatory lub kominki założone na połaci dachu. Liczba i wielkość wentylatorów zależy od wielkości przestrzeni dachowej.

Prawidłowej i pełnej wentylacji przestrzeni dachowej nie zapewnią otwory wentylacyjne zlokalizowane jedynie w szczytach budynku.

W zależności od pokrycia dachu wentylacja przestrzeni dachowej może odbywać się poprzez całą powierzchnię dachu pokrytego wysokoparoprzepuszczalną folią dachową lub otwory zlokalizowane w okapie i kalenicy dachu.

Schemat wentylacji przestrzeni dachowej  z folią dachową

Schemat wentylacji przestrzeni dachowej z poszyciem

W zależności od pokrycia dachu wentylacja połaci dachu może odbywać się przez wysokoparoprzepuszczalną folię dachową bądź przez szczeliny wentylacyjne.

Przy zastosowaniu folii wysokoparoprzepuszczalnej, przestrzeń pomiędzy krokwiami może być wypełniona izolacją cieplną na pełną wysokość krokwi.

Układ warstw połaci dachu bez poszycia

Schemat wentylacji połaci dachu bez poszycia

Schemat wentylacji połaci dachu z poszyciem

Szczelinę wentylacyjną pomiędzy izolacją cieplną a poszyciem dachu można zapewnić, nie wypełniając przestrzeni pomiędzy krokwiami izolacją cieplną na pełną wysokość krokwi. Np. przy wysokości krokwi 185 mm, grubość izolacji cieplnej nie powinna przekroczyć 150 mm.

Powierzchnia netto wszystkich otworów wentylacyjnych (w okapie i kalenicy) nie powinna być mniejsza niż 1/150 powierzchni wentylowanej. Szczelina wentylacyjna pomiędzy izolacją cieplną a płytą poszycia powinna mieć grubość nie mniejszą niż 30 mm. Otwory wentylacyjne powinny być zabezpieczone przed działaniem deszczu, śniegu i insektami.

Układ warstw połaci dachu

Szczelinę wentylacyjną połaci dachu  można utworzyć z zastosowaniem wysokoparoprzepuszczalnej foli dachowej.

Na krowie dachu pokrytego folią należy nabić kontrłaty, a na kontrłaty płytę poszycia. Grubość szczeliny wentylacyjnej zależna będzie od grubości kontrłat. W powyższym rozwiązaniu przestrzeń pomiędzy krokwiami może być wypełniona izolacją cieplną na całą wysokość krokwi. Wentylacja połaci odbywa się przez folię i szczelinę wentylacyjną pomiędzy folią a poszyciem.

Filia dachowa zapewniające szczelinę wentylacyjną

Wentylacja połaci dachu powinna zapewnić przepływ powietrza w każdej przestrzeni między krokwiami. Stąd otwory wlotowe powietrza w okapie należy wykonać na całej długości okapu.

 Otwór wentylacyjny w okapie

W przypadku braku możliwości wykonania otworu wentylacyjnego na całej długości okapu, na krokwie należy nabić łaty o wymiarach min. 38 x 38 mm zapewniające swobodny przepływ powietrza w przestrzeniach między krokwiami.

Łaty na krokwiach zapewniające przepływ powietrza w przestrzeniach między krokwiami